martes, 1 de mayo de 2007

Cuando se te cae un mito

A veces me pasa que idealizo a alguien, le veo alguien totalmente íntegro, honesto, casi perfecto. Cuando me he encontrado una persona así en mi vida, he intentado aprender de ella y guiarme de alguna manera por sus actos o sus palabras. Me he sentido muy afortunada por contar con su presencia, de la forma que fuese.

De pronto se me cae el mito. Claro, es que no somos perfectos, eso ya lo sé. Pero hay personas de quiénes no te esperas que puedan actuar de esa manera, simplemente no encaja. Y lo hacen, todos lo hacen tarde o temprano. Entonces me paro a pensar: igual es que no hay que ser tan perfecto, igual es que nadie lo es, y todos metemos la pata. Todos tenemos nuestra parte egoísta o mala, que en algún momento sale a la luz. Igual es que todos estamos cortados por el mismo patrón, y no somos extraordinarios. Igual es que no debo idealizar a nadie.


Cuando se te cae un mito, ya no vuelves a verle nunca igual porque siempre recuerdas aquello que te hizo cambiar de idea, aquello que por inesperado no querías asumir. Claro que el aprecio o cariño hacia esa persona no se evapora, pero ahora ya está a tu mismo nivel, y sus pies caminan por los mismos senderos que los tuyos. Igual es mejor así.

40 comentarios:

querida_enemiga dijo...

Malo sería que no se cayesen los mitos... la cuestión es aceptar que todos somos iguales, y que todos tenemos virtudes y defectos. No hay nadie mejor ni peor que tú, sólo diferente.

Y por último... haz lo que digo pero no lo que hago. Jajajaja...

Besos lluviosos.

Babèlia dijo...

Seguro que es mejor así, Lara. Seguro! Un besote

Anónimo dijo...

Hace ya mucho tiempo que no idealizo... Aunque una cosa es eso y otra mantener la capacidad de ilusionarse, de apasionarse...

Qué lista nuestra Larita, igual se pone sensualona que filosófica...

A ver si se cura de la tos y oímos su voz...

Un beso

Marc dijo...

Todos tenemos nuestras miserias, pero también nuestros encantos.
C'est la vie!

Vaya tormenta ¿no? Me dan ganas de abrazarte;)

Un beso

Lara dijo...

QUERIDA_ENEMIGA: Gran verdad, Querida. Que al final todos somos igual de fuertes o de débiles, de buenos o de malos.
Besos de lluvia en la city.

BABÈLIA: Definitivamente, sí.
Un beso.

ANÓNIMO: La tos sigue ahí, es más cabezota que yo. Lo de la voz, ya sabes... lo pensaré. Y lo de ilusionarse y apasionarse, pues me gustaría no perder jamás esa capacidad.
Un beso así de gordo.

MARC: Llueve, dentro y fuera.
Te devuelvo el abrazo y el beso.
Gracias!

Xavier dijo...

Se le llama decepcionarse.. ye s uno de los dolore mas grandes que puedan haber.. Por ello en ocasiones es mejor "huir" de la idealización.. pero si llega.. aceptar que ademas de al decepción hay otra palabras que hemos de usar..: Comprensión...

Un beso y animos

JAL dijo...

Según Nietzsche, cuando adulas a alguien, le estás diciendo "eres mi igual". Tal vez al desmitificar estés aceptando su superioridad

Belén dijo...

Hola!, te devuelvo la visita Lara... la he estado ojeando y chica, lo que diga Bob ni caso!, a mi me gusta bastante, dices cosas bonitas ;)

Me parece muy interesante lo que dices, pero yo creo que más que idealizar lo que hacemos (o al menos eso hago yo) es proyectar sobre el otro nuestros deseos, por eso es majísimo, es inteligente, es generoso, es... y claro, llega el momento que el otro, pobre, pues comete el "error" de ser humano y zas!, se cae todo... por eso yo lo que hago es intentar ver al otro de una forma objetiva, sin proyectar ni mis deseos ni mis miedos ni nada...así lo veo más puro y no me llevo desengaños. Claro que eso también lo pido yo para el otro, que no proyecten nada sobre mi, vaya responsabilidad!! jeje

Bueno, te devuelvo la visita, un placer...volveré ;)

Besos!

Miquel dijo...

Yo haciendo honor a intentar hablar lo más prosaico que sé diré que... todos somos una pandilla de desgraciados y sí, siempre idealizamos. Los mitos son mitos y la realidad es eso... una mierda. Aunque también he de decir, que hay gente que se envuelve de mito porque sabe que la admiran y alimenta aún más ese liderazgo. A la hoguera con ellos.
Lo siento, he tenido un dia de mierda.

M dijo...

Ufff...menos mal que se caen¡¡¡

Siempre son idolos con pies de barro...Caen porque creces, maduras, descubres....

Anónimo dijo...

Perdona monina, pero cuando se te cae un mito a ti, ES IMPOSIBLE que se quede a tu altura ... tiene que quedar bastante más abajo para defraudar ;)
Un beso.

Anónimo dijo...

Te entiendo, a mi me ha pasado algunas veces con gente, y hace poco me pasó con alguien que yo veía casi perfecto y resulta que no lo es! Aunque lo prefiero así, todos tenemos nuestras cosillas. Un beso :)

Ayla dijo...

Yo creo q es mejor no tener idealizado a nadie, porque si lo tienes y se cae el mito, nunca vuelve a ser igual la relación con esa persona...
Besotes

Anónimo dijo...

Cuando un mito se cae algo se muere en el alma ....ah , no , eso era cuando un amigo se va .
Para el caso viene a ser lo mismo, un mito no es un mito hasta que no se cae , para mi se humaniza .
Besos Lara .

Rick dijo...

Hay que aprender a aceptar lo humano. Los mitos solo existen en nuestra mente, no en la realidad.

Anónimo dijo...

Las personas necesitamos cagarla de vez en cuando porque nos resulta imposible vivir en un estado de insoportable perfección. Conocer nuestro lado miserable es parte del apredizaje.
Un diez para tu mito, se ha comportado como un perfecto ser humano.

Dr.Mikel dijo...

Cuando de alguna manera elevaba a alguien sobre mi altar, trataba de imaginarmelo meando y cagando como yo, incluso tirandose un pedo matutino al dar con los pies en el suelo al toque de despertador, asi conseguia situarlo al mismo nivel humano que el resto de los mortales.
No obstante creo que es bueno mitificar a alguien, si lo entendemos como la capacidad de valorar su legado hacia los demás.
Besos en partida doble financiando el activo.

Sergio dijo...

Cuando se te caiga un mito piensa en la frase de... Ni los buenos son tan buenos, ni los malos tan malos

Cuando me ensalzan o me reprochan, cuando me alegran o decepcionan, procuro pensar eso para no presumir ni decaer.

Besos grandes!

Anónimo dijo...

Hola, Lara, et torno la visita... malgrat que el comentari que vas deixar al meu bloc em va deixar una mica intrigat!

El teu també m'agrada i, si m'ho permets, t'aniré visitant...

Petonets!

Anónimo dijo...

Si fueramos todos perfectos,menudo asco...
Bessets Lara.

TORO SALVAJE dijo...

Yo odiaba a los mitos que se me derrumbaban, lo consideraba una traición injustificable, era como si me arrancaran todas mis certezas, luego ya entendí que casi todo era decorado, y que bajo esa capa de pintura había de todo.

Un beso.

Lara dijo...

XAVIER: Cierto. No nos queda otra. Todos somos imperfectos y en un momento dado todos podemos decepcionar a alguien.
Gracias!

JAL: Eso sería así si tú te creyeras estar por encima de los demás, ¿no crees? Diría que no es mi caso. Gracias!

BELÉN: Gracias, Belén, por tu visita. Por lo de Bob no hay problema, es un tipo peculiar, y es libre de opinar a su antojo. ;)
Un saludo!

MIQUEL: Vaya día que tuviste ayer, ya he leído tus problemas con la lluvia y no me extraña que estés así.
Ánimo, que después del sol siempre brilla el arcoiris.

VIUDA DE TANTAMOUNT: Quizás sí, pero aún así, da pena ver que todo lo que tú creías real era tan artificial. Serán cosas de la edad :)
Un beso.

GLAUKA: Si es que eres un tesorillo, Glauki, hija. Le subes la moral a cualquiera.
Un mega-abrazo.

TIELCI: Todos las tenemos, de eso no te quepa ninguna duda. Un abrazo.

AYLA: Intentaré que mi relación con esa persona no cambie, eso por supuesto, pero de ahí a la admiración, va un trecho.
Gracias, guapa.

CHURRA: Se te ha ido la cabeza a las sevillanas, será por la Feria de Abril?
Un besazo, Churra.

RICK: Sí, pero es que nuestra mente, en ocasiones es nuestra realidad.
Un abrazo.

JAFATRÓN: Todos los días son de aprender, como dijo aquel.
Gracias!

MIKEL: Un método, como otro cualquiera, jajaja! Qué cosas tiene la imaginación, eh?
Besos diarios, mayores, activos y pasivos.

SERGION: Mi niño y sus frases. Tú siempre tienes buen criterio.
Un mega-beso.

NASI: Gràcies! Les intrigues són emocionants, no creus?
Petons!

ALEX-: En eso estoy completamente de acuerdo.
Un abrazo.

TOROSALVAJE: Supongo que siempre hay que rascar un poquito bajo la superficie, antes de hacerte una opinión de alguien.
Saludos!

Unknown dijo...

Los mitos de vez en cuando sufren algún traspiés... es normal... nada ni nadie es perfecto.

Incluso de los anti mitos podemos aprender increiblemente: ellos nos dan las pautas de lo que NUNCA DEBEMOS SER.

Un abrazo Lara,

Mai

Anónimo dijo...

No tiendo a mitificar a la gente, sólo tenía un ídolo, mi padre, nunca me decepcionó, ya no está, ahora mi único mito es Bruce Springsteen, ahí si que me pierdo.
Besicos guapa...

Miquel dijo...

Mira. La manera como escribo mis tragedias, es precisamente para reirme y que se rian, así se le quita hierro al asunto. Así que ríete que es gratis. Pero porfa, no me vengas con lo del arcoiris que es una mariconada... ups! perdón. Queria decir gayada.

Hermes dijo...

Todos estamos al mismo nivel Larita, por eso mitos los justos o mejor ninguno.

Besos morbosos

Miquel dijo...

Mi dia igual pero sin lluvia. Y con los pantalones sucios de ayer ya que los que tenia tendidos estaban todavia humedos. Vengaaaaa!!!! Ríete!!!! Si ya decia yo que tenias pinta de simpática.

Lena dijo...

La caída de un mito casi siempre equivale a una decepción de la cual espero te recuperes pronto :))
Un saludo,
Lena.

Karlos dijo...

Pues, pensando, repasando todo lo que tengo almacenado y... nada, que no, que no tengo mitos. Unas personas las veo de una forma y a otras de otra. A unas las aprecio por unos motivos y a otras por otros. Hay quien me gusta por... y quien me gusta por... Pero ¿mitos?, pues no tengo. Quizás sea mejor así ya que no voy a tirar a nadie de su pedestal. Ni tampoco a subirle no se vaya a caer.

Anónimo dijo...

Cual fue su pecado, ese que le hizo mortal?

Tu mirada, tu sonrisa, tu.

Andrés dijo...

Ufff!! cuando los mitos caen... ¡¡¡hacen un ruido como si fueran dos!!!

Te beso. Muy lúcido.

A.-

Anónimo dijo...

Uep Lara,

Sí, les intrigues són emocionants però... fins a quin punt estem disposats a deixar-nos dur per les emocions?

Uff!, que transcendent que m'ha quedat... està clar que no estic al meu millor moment, hahahaha

Anónimo dijo...

Es mucho mejor no idealizar a nadie para no llevarse decepciones, pero a veces es inevitable.

Besos desde el agua.

Miguel dijo...

A una persona se la admira por sus virtudes, pero se la quiere por sus defectos.

Anónimo dijo...

Reconozco que soy un mitómano y que tiendo a idealizar a mucha gente, tanto amores, como amigos o personajes famosos a los que adopto como referentes. Tarde o temprano descubro sus defectos pero intento conservar siempre quedarme con el lado bueno de la gente, como tú bien dices, el cariño no se evapora, pero es evidente que algo cambia.

Me ha encantado tu post. Un besazo

cabelodeanxo dijo...

oye... pues yo espero que no se me caiga el mito con respecto a Leonor Watling... sería un fiasco pero supongo que será de carne y hueso como todos no?

un besote...
linda actualización
XDD

ahhh dijo...

Desde luego que nadie es perfecto, por eso nos llevamos una gran decepción cuando idealizamos a alguien. Porque idealizar es eso, es conocer sólo un parte de esa persona, y extraporla a toda ella. Cuando se conoce de verdad, se puede querer, amar, sentir aprecio, pero no idealizar, porque todo se vuelve real, tal cual es.

Entiendo tu sensación, todos en algún momento hemos idealizado a alguien...

gracias por compartir tu reflexión con nosotros :-)

Lara dijo...

MAI: Eso es cierto, de todo se aprende.
Besos.

CALMA: Los padres no suelen decepcionarte nunca. Y aunque lo hicieran, para nosotros no sería una decepción.
Muchos besos.

MIQUEL: Jajaja! Sabía que me dirías algo así, era completamente intencionado el comentario!
Que sí, que me río, ya lo sabes. :P
Un saludo.

HERMES: Sí señor, mitos los justos.
Besos.

LENA: Sí, recuperada ya estoy. Ya sabes mi lema: ¡¡Sobreviviré!!
Gracias.

CARLOS: Bien hecho. Creo que intentaré hacer lo mismo.
Un besazo.

ANONIMO: Eso es otro tema, y quizá no importa tanto el pecado.

ANDY: Depende de lo alto que esté el mito, el ruido puede ser atronador.
Te devuelvo el beso.

NASI: Las emociones tienen un noséqué-quéséyo que te dan vidilla. ¿Por qué no dejarse llevar?

ALBA: Sí que es inevitable, tú me entiendes.
Un beso.

MIGUEL: Se le quiere pero no se le admira, tú lo has dicho.
Gracias.

MANDRIL: El lado bueno siempre hay que guardarlo, muy lejos del lado oscuro.
Gracias por tu visita.

CABELODEANXO: Yo diría que debe ser de carne y hueso. En cuanto al mito, yo andaría con cuidado ;)
Un beso.

AHHH: Y gracias a ti por dejarme tu punto de vista. Siempre tan certero con las palabras.
Un beso.

juanola dijo...

Todos nos mostramos equivocamos tarde o temprano pero lo importante en ese caso es pedir perdón...eso te hace mejor persona.

Claro que hay gente que no sabe lo que es ser buena persona.

Saludos

Erkemao dijo...

Hola. Llego hasta aquí a través del comentario que dejaste en mi blog. Poquito a poco iré leyendote, que veo que tratas muchas cosas diferentes.
Me gustó este post, porque estaba entre los primeros que pude ver y porque me parece interesante como idealizamos e idolatramos a las personas, personas que, por otro lado , a lo mejor no quieren que las suban a un altar. Pero así es, y al final tarde o temprano casi todo el mundo te acaba decepcionando: desde las estrellas del rock que admiras en la adolescencia hasta algunas personas especiales que pasan por tu vida. Esta claro que cuando caen del altar,ya las cosas no son lo mismo, aunque no se aprecie un gran cambio. Mejor no idolatrar y si admirar con naturalidad, que hay personas que se lo merecen ;)
Saludos.